miércoles, 20 de junio de 2018

Cita de La sombra del viento, Alba

 

Amigos, la vida es drama y hasta las más nobles criaturas del señor saborean las hieles de un destino caprichoso y contumaz.

miércoles, 6 de junio de 2018

Los valores del Quijote en la actualidad

Tengo una pregunta para vuesa merced
Una actividad realizada por el alumnado del IES Iturralde, en la que le plantean al hidalgo cuestiones sociales de la actualidad, que hayan su respuesta en varios pasajes del libro. Toda una lección de valores atemporales.

lunes, 4 de junio de 2018

Cita de Lazarillo de Tormes, Alba

No mires a aquél, que no sabe lo que hace ni lo que dice; mas la injuria a Ti hecha te suplico y por justicia te pido no disimules.

Página 119

domingo, 3 de junio de 2018

Cita de El diario rojo de Carlota, Sonia

No sé cómo había podido pensar ni por un instante que podía ser un racista, si estaba claro que era un tío decente... Además, estaba bastante bien. Tenía cara de simpático, un poco pinta, pero buen tío. Me gustaba su pelo alborotado: tenía aspecto de fuerte, de bien arraigado al cráneo; daba ganas de pasarle las manos por encima para alisárselo. Los ojos, de color oscuro, brillaban, como si estuvieran a punto de echarse a reír. Me encantan los chicos que ríen y te hacen reír. No aguanto a los agonías. 
    
Pág 21

viernes, 11 de mayo de 2018

A fuxida

Sempre me gustaba sentarme no mesmo sitio,enriba dunha árbore cortada,enfrente do río. Por alí non adoitaba pasar case ninguén,só unha nena,de cabelo loiro,ollos azuis,e creo que tiña uns 12 anos. Nunca me atrevín a acercarme a ela,sei que que vivía nunha casa,pretiño do meu pobo. Tiña moita vergoña,ás veces notaba que me miraba,poñíanselle as meixelas coloradas,eu miraba polo rabo do ollo,e figurábaseme  unha pequena sorrisa. A rapaza adoitaba irse ao ser as 6 da tarde,recollía un libro de poemas de Manuel María que estaba lendo,levantábase,e escapaba ás carreiras. Unha tarde,ao ser a ahora de marchar,quedoulle por riba da mesa unha folla,eu levanteime correndo,e cando a quixen chamar,xa non estaba. Collina,e gardeina no peto,coma se fose miña,funme para a casa,pensando o que podía conter esa nota. Cando cheguei a miña habitación,saqueina correndo,lina ás presas,e non puiden dar creto do que poñía. Enchéronseme os ollos de bágoas. Non o podía crer,porfín sabía porque ela se ía sempre a mesma hora. Na nota poñía o seguinte: Ola,sei que te chamas Xoan,e que vives preto de min,eu chámome Xulia,e quería explicarche as causas das miñas marchas a mesma hora,tamén quixera pedirche perdón por non falar contigo,son moi vergonzosa,e  sei que ti tamén. Fai só un ano,que miña nai morreu,e agora vivo con meu pai,o pescador,ti coñécelo,vinte moitas veces falar con el,e sei que vos levades ben. Teño que voltar sempre cedo,porque me reñe,quere sempre terme pechada,que non saia fora,e que estexa traballando na casa,tampouco me deixa ir o colexio,di que as mulleres non serven para estudar,só para traballar. Non quero meterte en problemas,pero gustaríame que me puideses axudar,sácame de aquí por favor,paso moi mal,as veces pégame,e castíagame sen razón. Quero que veñas esta noite e me axudes a fuxir. Vémonos as 11,saúdos. Xulia
Beatriz Gómez Coelho

domingo, 6 de mayo de 2018